Publikacje
Taki strój trzeba umieć nosić
Tysiące kostiumów, kilkaset par butów, czapki, kapelusze, chusty, czepce, wianki, pióra, kwiaty… to wszystko znajdziemy w garderobie „Mazowsza”. To miejsce przemiany, nowych narodzin artystów. Garderoba to pomieszczenie pilnie strzeżone przed okiem ciekawskich. Niekwestionowane królestwo krawców, garderobianych i konserwatorów. Ta sceniczna spontaniczność jest bardzo kontrolowana. Każdy nowy członek zespołu musi nauczyć się nosić strój, godnie prezentować się na scenie. Musi być olśniewająco i idealnie. To testament Miry Zimińskiej-Sygietyńskiej. Rąbka tajemnicy uchyla przed nami Rafał Orłowski, kostiumolog, kierownik pracowni krawieckich „Mazowsza”.
• Bawełniane lub lniane koszule prane i krochmalone są nadal ręcznie, tradycyjną metodą (w mące ziemniaczanej). Tak przygotowana i uprasowana bawełna lepiej się prezentuje, pracuje ze strojem. Przygotowanie koszul to tydzień pracy.
• Wełniane tkaniny na stroje (suknie, spódnice, spodnie) tkane są ręcznie w tradycyjnych tkalniach m.in. w Opocznie i Łowiczu.
• Spódnice wełniane, tkane grubym splotem, przypominają swą fakturą koce. Noszenie takiej spódnicy, tak by osiągnąć wrażenie lekkości, skoczności, wymaga wielkich umiejętności i wprawy. Spódnice to osobne zjawisko – na tancerkach ożywają, a rozkręcone trudno powstrzymać.
• Biała bawełniana halka to rusztowanie dla spódnicy. Musi być wykrochmalona i lśnić bielą. Wykończona starannym haftem richelieu – jest nawiązaniem do stroju weselnego panny młodej. Warto zwrócić uwagę, że wystające rąbki halek stanowią idealnie równą linię, przechodzącą płynnie przez całą szerokość sceny. A w tańcu to ważny kontrapunkt dla wirującej feerii kolorów.
• Hafty i zdobienia na listwach najczęściej wykonywane są ręcznie, przez artystów ludowych, z zachowaniem tradycyjnych zasad.
• Kolorystyka naszywanych koralików i haftowanych kwiatów jest typowa dla „Mazowsza”, wypracowana przez lata i podporządkowana wymaganiom sceny. To malarskie dopełnienie stroju, inspirowane tradycją.
• Wełniane tkaniny na stroje (suknie, spódnice, spodnie) tkane są ręcznie w tradycyjnych tkalniach m.in. w Opocznie i Łowiczu.
• Spódnice wełniane, tkane grubym splotem, przypominają swą fakturą koce. Noszenie takiej spódnicy, tak by osiągnąć wrażenie lekkości, skoczności, wymaga wielkich umiejętności i wprawy. Spódnice to osobne zjawisko – na tancerkach ożywają, a rozkręcone trudno powstrzymać.
• Biała bawełniana halka to rusztowanie dla spódnicy. Musi być wykrochmalona i lśnić bielą. Wykończona starannym haftem richelieu – jest nawiązaniem do stroju weselnego panny młodej. Warto zwrócić uwagę, że wystające rąbki halek stanowią idealnie równą linię, przechodzącą płynnie przez całą szerokość sceny. A w tańcu to ważny kontrapunkt dla wirującej feerii kolorów.
• Hafty i zdobienia na listwach najczęściej wykonywane są ręcznie, przez artystów ludowych, z zachowaniem tradycyjnych zasad.
• Kolorystyka naszywanych koralików i haftowanych kwiatów jest typowa dla „Mazowsza”, wypracowana przez lata i podporządkowana wymaganiom sceny. To malarskie dopełnienie stroju, inspirowane tradycją.
/